علائم آمبولی ریه

علائم آمبولی ریه بسته به آنکه چه میزان از ریه‌ی شما درگیر شده باشد، اندازه‌ی لخته‌ها و اینکه آیا به یک بیماری قلبی زمینه‌ای یا ریوی مبتلا هستید یا خیر، می‌توانند به‌شدت متفاوت باشند.

علائم و نشانه های متداول آمبولی ریه عبارتند از:

تنگی نفس: این علامت معمولا به‌طور ناگهانی آغاز و همیشه با فعالیت بدنی شدیدتر می‌شود.
درد قفسه‌ سینه: ممکن است احساس کنید که دارید دچار حمله قلبی می‌شوید. این درد معمولا در هنگام کشیدن نفس عمیق (پلورزی)، سرفه کردن، غذاخوردن، خم‌شدن یا دولا‌شدن بدتر می‌شود و با انجام فعالیت بدنی شدیدتر خواهد شد اما با استراحت‌کردن از بین نمی‌رود.
سرفه: ممکن است دچار سرفه‌هایی شوید که با خلط خونی یا خلط با رگه‌های خون همراه‌اند.
سایر علائم و نشانه‌هایی که می‌توانند با آمبولی ریه ایجاد شوند عبارتند از:

درد یا تورم پاها یا یکی از آنها، معمولا در ماهیچه‌ی ساق پا؛
پوست مرطوب یا بی‌رنگ (سیانوز)؛
تب؛
تعریق شدید؛
ضربان قلب سریع یا نامنظم؛
سبکی سر یا سرگیجه.

علت آمبولی ریه

آمبولی ریه زمانی اتفاق می‌افتد که یک توده از مواد – اغلب یک لخته‌ی خون – داخل یک شریان گیر می‌کند. این لخته‌های خون اغلب از وریدهای عمقی پاها می‌آیند. این عارضه به ترومبوز ورید عمقی (DVT) معروف است.

در اکثر موارد، چندین لخته‌ی خون در آمبولی ریه دخیل‌اند اما نه لزوما به‌طور همزمان. بخش‌هایی از ریه که توسط شریان‌های مسدودشده اداره می‌شدند، از خون تُهی می‌شوند و ممکن است ازبین بروند (مرگ بافت ریه). این وضعیت انفارکتوس ریوی نامیده می‌شود و باعث می‌شود که رساندن اکسیژن به سایر قسمت‌های بدن برای ریه‌ها دشوار شود.

گاهی اوقات انسداد در عروق خونی توسط موادی به غیر از لخته‌های خون ایجاد می‌شود، مانند:

چربی مربوط به مغز استخوانِ یک استخوان بلند شکسته؛
کلاژن یا سایر بافت‌ها؛
بخشی از یک تومور؛
حباب‌های هوا؛

پیشگیری از آمبولی ریه پس از جراحی

جلوگیری از تشکیل لخته در رگ‌های عمقی پاها (ترومبوز ورید عمقی)، به پیشگیری از آمبولی ریه کمک خواهد کرد. به این دلیل اکثر بیمارستان‌ها در مورد اقدامات پیشگیرانه برای جلوگیری از لخته‌شدن خون بسیار جدی هستند، ازجمله:

۱. رقیق کننده خون (ضدانعقادها)
این داروها اغلب قبل و بعد از جراحی به افرادی که در معرض خطر تشکیل لخته هستند و همچنین کسانی که به‌خاطر حمله‌ی قلبی، سکته مغزی یا عوارض ناشی از سرطان در بیمارستان بستری شده‌اند، داده می‌شود.

۲. جوراب‌های فشرده‌سازی (واریس)
جوراب‌های فشرده‌سازی (واریس)، پاها را به‌طور یکنواخت تحت فشار قرار می‌دهند و به رگ‌ها و عضلات پا کمک می‌کنند خون را به‌طور مؤثرتری حرکت بدهند. آنها یک راه مطمئن، ساده و ارزان برای جلوگیری از راکدشدن خون در طول و پس از جراحی عمومی هستند.

۳. بالا‌آوردن پا
بلندکردن پاهایتان در هر زمان ممکن و در طول شب نیز بسیار مؤثر است. با قراردادن چند کتاب یا آجر، پایین تخت‌تان، پاهایتان را ۱۰ تا ۱۵ سانتی‌متر بالا بیاورید.

۴. فعالیت بدنی
حرکت‌کردن در اسرع وقت پس از جراحی، به پیشگیری از آمبولی ریه و سرعت‌بخشیدن به روند بهبودی کمک می‌کند. این یکی از دلایل اصلی است که پرستاران از بیماران می‌خواهند هرچه زودتر از جایشان بلند شوند – حتی در همان روزی که جراحی داشته‌اند – و علی‌رغم وجود درد در محل برش جراحی، چند دقیقه راه بروند.

۵. فشرده‌سازی پنوماتیک (بادی)
این درمان از پاپوش‌هایی به بلندی ران یا ساق پا استفاده می‌کند که هر چند دقیقه یک‌بار به‌طور خودکار با هوا پر و سپس خالی می‌شوند تا رگ‌های پا را ماساژ بدهند و فشرده کنند و از این طریق جریان خون را بهبود ببخشند.