خدمات پرستاری در مشهد

توصیه های پرستاری برای تعامل با بیماران اوتیسمی

مراقبت و پرستاری از بیماران اوتیسم نیازمند صبر و آرامش زیادی است. کودک مبتلا به اوتیسم، می تواند از نظر احساسی و جسمی نیازمند پرستار باشد. بدون توجه و مراقبت کافی، شما در ایجاد حس اعتماد و مشارکت در اطفال دارای اختلالات اوتیسمی دچار سختی خواهید شد.

اوتیسم چیست؟

اختلالات طیفی اوتیسم (ASD)، دسته ای از ناهنجاری ها هستند که با ضعف مهارت های اجتماعی، مشکلات ارتباطی، تاخیرهای شناختی و رفتارهای تکراری شناخته می شوند. به طور کلی، بیشتر مردم اوتیسم را تنها بعنوان یک اختلال ذهنی می بینند. در واقعیت ASD شرایط مختلفی را در زیرمجموعه خود دارد و هر وضعیت نشانه های مختلفی را نشان می دهد.

درک صحیح از انواع اختلالات اوتیسم کمک بسزایی در مراقبت و پرستاری از بیماران اوتیسم خواهد داشت.

اختلالات طیفی اوتیسم

شرایط تحت ASD شامل موارد زیر هستند:

  • سندروم اَسپِرگِر (Asperger)

این حالت با اختلال در مهارت های اجتماعی و وسواس نسبت به یک شی یا موضوع شناخته می شود. افراد مبتلا به این سندروم تمایل دارند تا آداب و رسوم و رفتارهای تکراری داشته باشند. آنها همچنین مشکلات ارتباطی و هماهنگی دارند که با رفتارهای ناخوشایند و یا دست و پاگیر نمایان می شود.

کودکان مبتلا به سندروم اسپرگر معمولا هوش بالاتری نسبت به حد متوسط دارند. این امر باعث می شود در موضوعات یا حوزه های خاصی، دارای استعداد و مهارت باشند.

  •  سندروم رِت (Rett)

به خاطر جهش ژنتیکی، این وضعیت فقط روی دختران تاثیر می گذارد. در حدود سن ۱۶ تا ۱۸ ماهگی، کودک مبتلا به سندروم رت به طور ناگهانی، واکنش اجتماعی را متوقف می کند. مهارت های ارتباطی و هماهنگی دچار اختلال می شوند. هنگامی که کودک بزرگتر می شود، رشد سر کاهش می یابد که در سن دو سالگی مشهود خواهد بود.

  • اختلال رشد فراگیر (PDD-NOS)

علائم اوتیسم در این وضعیت به طور گسترده ای تغییر می کنند.  به همین دلیل کودکان این زیرشاخه را نمی توان در دیگر دسته بندی های شناخته شده اختلال ASD طبقه بندی کرد. هرچند، متداول ترین علائم آن کاهش مهارت های اجتماعی، شروع دیگر علائم در سن بالاتر و رفتارهای تکراری است.

  • اختلال تخریب دوران کودکی (CDD)

این اختلال شدیدترین وضعیت در ASD ولی در عین حال کم شیوع ترین نوع آن است. در این موقعیت، معمولا بین سن ۲ تا ۴ سالگی، کودک مهارت های فکری و اجتماعی را از دست می دهد. در بیشتر موارد، کودک مبتلا به CDD دچار صرع می شود.

توصیه هایی برای مراقبت و پرستاری از بیماران اوتیسم

به طور تخمینی از هر ۱۵۰ کودک ۸ ساله، ۱ نفر مبتلا به نوعی از اختلال اوتیسم است. به همین خاطر خیلی محتمل است که پرستار بیماران اوتیسمی در اورژانس یا بخش مواجه شوند. در این حالت، شما نیازمند کسب آگاهی درباره چگونگی مراقبت های مناسب (و گاهی اوقات خلاقانه) پرستاری هستید.

۱-یک محیط غیر محرک و امن فراهم کنید.

اگر شما نیازمند انجام معاینه کودکان اوتیسمی هستید، آنها را در یک اتاق ساکت و آرام قرار دهید. برای جلوگیری از حواس پرتی آنان، نباید هیچ تجهیزات پزشکی در آنجا وجود داشته باشد. نور چراغ ها را کمتر کنید و دمای اتاق را تنظیم کنید تا محیطی آرام فراهم گردد.

۲-در ابتدا با والدین کودک صحبت کنید.

قبل از هر گونه اقدامی برای مراقبت و پرستاری از بیمار اوتیسم، ابتدا با والدین کودک صحبت کنید تا به سطح پایه ای از انتظارات دست یابید و متوجه شوید که بیمار چگونه به شما واکنش و پاسخ خواهد داد. همچنین با پرس و جو، شما می توانید بهترین راه برای نزدیک شدن به بیمار طرح ریزی کنید. از والدین درباره سابقه درمانی کودک، فعالیتهایی که به آرام کردن وی کمک می کند و بهترین روش برای ارتباط با او سوال کنید. اجازه دهید کودک، صحبت های والدینش با شما را مشاهده کند تا بتوانید اعتماد اولیه وی را جلب کنید.

۳-ارزیابی جسمی را دور از کودک انجام دهید، ولی به تدریج پیشروی و حرکت کنید.

ابتدا با معاینه چشمی شروع کنید. در زمانی که بچه از خود همکاری نشان داد، دست ها و پاها را نیز مورد بررسی قرار دهید. سپس معاینه را با پیشروی تدریجی ادامه دهید تا زمانی که شما بتوانید بدن یا تنه کودک را وارسی کنید.

بچه های مبتلا به اوتیسم با لمس صمیمانه و ناگهانی بدنشان خیلی راحت دچار استرس می شوند؛ در نتیجه شما باید رویکرد مناسبی در معاینه جسمی آنان داشته باشید.

۴-اگر نیاز به استفاده از تجهیزات پزشکی دارید، ابتدا آنها را روی والدین کودک به کار ببندید.

کودکان مبتلا به اوتیسم در زمان استفاده از اجسام جدید یا ناآشنا به سادگی دچار استرس می شوند. اگر نیاز به استفاده از تجهیزات پزشکی دارید، اجازه دهید بیمار ببیند که شما در حال استفاده از آن وسایل روی شخص دیگری هستید که کودک وی را می شناسد و به او اعتماد دارد.

با این استراتژی، کودک انتظار دارد که آن وسایل روی خود وی نیز امتحان گردد و شما می توانید همکاری و اعتماد وی را جلب کنید.

۵-در زمانی که با کودک کار می کنید قد خود را به اندازه قد وی کوتاه کنید.

در زمانی که مشغول مراقبت و پرستاری کودک هستید، همراه وی بنشینید یا حالت قرارگیری خود را پایین بیاورید. بچه های مبتلا به اوتیسم با اشخاصی که در سطح آنان باشند و بتوانند وی را ببیند، همکاری بهتری انجام می دهند. نگاه از بالا یا پایین به آنان می تواند سرآغاز مسائل مرتبط با اعتماد باشد.

۶-در اطراف کودک آرام بوده و حرکات و رفتار سازگار و معقول داشته باشید.

کودکان مبتلا به اوتیسم نیاز شدیدی به یکنواختی و روال عادی دارند. هر چیز ناسازگار با رفتار یا حرکات اولیه ای که از شما دیده اند ممکن است باعث بوجود آمدن استرس یا کج خلقی در آنان شود.

۷-هر چقدر که میسر است تعداد کارکنان مرتبط با مراقبت های بهداشتی کودک را کم کنید.

پرستارانی که در روز اول بستری شدن وظیفه  نگهداری از بیمار اوتیسم را بر عهده دارند باید کسانی باشند که به طور پیوسته به همان بیمار اختصاص داده شده باشند. دستیاران پرستاری، مسئولین خونگیری، درمانگران تنفسی و دیگر کارکنان مرتبط با مراقبت های بهداشتی که با بیمار سر و کار دارند باید هر بار همان نفری باشد که دفعه اول به آن بیمار اختصاص داده شده است و اگر کودک مجددا به آنها نیاز پیدا کرد همان نفر قبلی به نزد وی برود.

به علت اختلال در مهارت های اجتماعی، معرفی و ورود افراد جدید به کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است از نظر عاطفی و احساسی وی را دچار استرس نماید در نتیجه مهم است که تیم ثابتی از کارکنان مراقبت های بهداشتی، پزشکی و  نگهداری از بیمار اوتیسم به آنها اختصاص داده شود.

۸-به یک برنامه و جدول مقید باشید.

کودکان مبتلا به اوتیسم با برنامه ها و روال ساختارمند بهتر و راحت تر کار می کنند. در زمان طرح ریزی برای  مراقبت و پرستاری از بیماران اوتیسم، جدولی بسازید. اگر در برنامه تغییرات اجتناب ناپذیری نظیر جابجا شدن روند مصرف وعده های دارویی به وجود آمد، اول از همه با خود بیمار مطرح کنید.

۹-به رفتارهای خوب پاداش دهید.

تقویت مثبت برای کودکان مبتلا به اوتیسم معنی و مفهوم بسیاری دارد. بطوریکه آنها ترغیب خواهند شد که همکاری و مشارکت بیشتری نیز انجام دهند. با هر رفتار خوبی که کودکان از خودشان بروز می دهند با یک برچسب ساده به آنها پاداش داده و از آنان تعریف و تمجید کنید. همچنین کودکان توجه خوبی که به آنها می شود را دوست خواهند داشت و اعتمادشان به شما افزایش خواهد یافت.

۱۰-والدین کودک را قسمتی از مراقبت پرستاری قرار دهید.

والدین، همراهان معمول کودکان مبتلا به اوتیسم هستند؛ در نتیجه بهترین رویکرد در جلب توجه و مشارکت کودک را بلدند. اگر آنها را در  مراقبت و پرستاری کودک مشارکت دهید، والدین هم استراتژی های جدیدی در مراقبت و نگهداری از  سلامت فرزندشان فرا خواهند گرفت.

در زمان مراقبت و پرستاری از کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم، مهم است که پرستاران سطحی از آمادگی، دانش، خلاقیت، صبر و حوصله و حتی حس طنز و شوخی را داشته باشند. در غیر این صورت، رفتار یا اعمال بدون فکر می تواند منجر به تنش های ناخوشایند در کودک شود.

اگر شما غالبا با بیماران مبتلا به اوتیسم به عنوان بیمار خود برخورد می کنید، از این فرصت برای بالا بردن مهارت های پرستاری تان استفاده کنید. برای درک رفتار آنان، درباره اوتیسم مطالعه کنید و از توصیه های همکاران ارشد خود بهره مند شوید.

0 دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *